 Όπως κάθε χρόνο, ο αρχισυντάκτης του Wine Spectator, ο Tom Matthews, ζητάει από τους κορυφαίους chef στην Αμερική να ετοιμάσουν μία ειδική συνταγή, την οποία και θα πρέπει να συνδυάσουν με το ιδανικό, κατά τη γνώμη τους κρασί. Στη συνέχεια επιλέγει ο ίδιος ένα κρασί που πιστεύει ότι ταιριάζει καλύτερα με το συγκεκριμένο πιάτο και συγκρίνουν τις επιλογές τους μπροστά σε κοινό (το οποίο συμμετέχει στη δοκιμή) στο πλαίσιο της εκδήλωσης Wine Spectator's Wine Experience.
Στη φετινή δοκιμή συμμετείχαν τρεις από τους πιο διάσημους chef που αυτή τη στιγμή μαγειρεύουν στα καλύτερα εστιατόρια της Αμερικής. Πρόκειται για τους Mario Batali, Emeril Lagasse και Wolfgang Puck.
Η αναμέτρηση έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και μπορείτε να παρακολουθήσετε τα βασικά της αποσπάσματα στο βιντεάκι που θα βρείτε (ζητώ συγνώμη εκ των προτέρων, γιατί θα δείτε εικόνες που θα σας ανοίξουν επικίνδυνα την όρεξη...) κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.
Παρεμπιπτόντως αν ενδιαφέρεστε, μπορείτε να κατεβάσετε τις ακριβείς γευστικές και συνδυαστικές σημειώσεις από την αναμέτρηση αυτή κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.
Δεν έχω μόνο κακά μαντάτα, όμως, από το διεθνή οινικό τύπο. Βλέπετε σχεδόν ταυτόχρονα με το Wine Spectator, το επίσης Αμερικάνικο περιοδικό Wine & Spirits δημοσίευσε το δικό του Top 100, τόσο σε επίπεδο οινοποιείων, όσο και σε επίπεδο κρασιών. Και εκεί έχουμε δύο Ελληνικές παρουσίες!
Στα 100 κορυφαία οινοποιεία του κόσμου για το 2008, λοιπόν, το Wine & Spirits περιλαμβάνει το Κτήμα Σιγάλα στη Σαντορίνη και το Οινοποιείο Μπουτάρη στη Νάουσα. Το τελευταίο μάλιστα έχει περάσει πλέον δυναμικά στο "Hall of Fame" των διακρίσεων για το συγκεκριμένο περιοδικό, αφού έχει συμπεριληφθεί στις λίστες με τα οινοποιεία της χρονιάς 12 φορές ως τώρα, με πρώτη το 1992, στα 21 χρόνια που το Wine & Spirits δημοσιεύει το Top 100 των οινοποιείων της χρονιάς. Τον ίδιο αριθμό διακρίσεων με το Οινοποιείο Μπουτάρη έχουν μόλις δύο ακόμα οινοποιεία στον κόσμο, που μάλιστα δεν είναι διόλου τυχαία: Πρόκειται για το οινοποιείο του Michel Chapoutier στο Ροδανό, και αυτό του Joseph Phelps στην Καλιφόρνια!
Κατ' επέκτασιν έχουμε και δύο Ελληνικές ετικέτες στο Top 100 των κρασιών του Wine & Spirits για το 2008: Πρόκειται για το Κτήμα Σιγάλα Βαρέλι 2007 και την Γουμένισσα Μπουτάρη 2005, καθένα από τα οποία έλαβε βαθμολογία 93/100 από τους κριτές του περιοδικού. Ολόψυχα συγχαρητήρια και στα δύο οινοποιεία, καθώς και στις ομάδες των ανθρώπων που βρίσκονται πίσω από τις ετικέτες που διακρίθηκαν!
Το Buying Guide 2009 του περιοδικου Wine & Spirits κυκλοφορεί αυτές τις μέρες σε επιλεγμένα περίπτερα και πρακτορεία ξένου τύπου.
Μένουμε στο Top 100 του Wine Spectator, που δημοσιεύτηκε σήμερα. Διαβάζω ότι προέκυψε από τυφλές δοκιμές 19.500 κρασιών από όλο τον κόσμο, 5300 από τα οποία έλαβαν βαθμολογία από 90% και πάνω. Το τελικό Top 100 περιλαμβάνει κρασιά από 14 χώρες, με μέση βαθμολογία 93% και μέση τιμή 52 Δολάρια ΗΠΑ.
Με το που άνοιξα τη λίστα τη διάβασα δυό-τρεις φορές απανωτά για να διαπιστώσω αν όντως δεν περιλαμβάνει κανένα Ελληνικό κρασί, ή απλά ήμουν κουρασμένος και δεν με βοηθούσαν τα μάτια μου. Μάταια όμως - μπορεί η λίστα να είναι η πιο πολυ-εθνική από το 1988 που πρωτο-δημοσιεύτηκε, Ελληνικό κρασί όμως φέτος δεν περιλαμβάνει. Υπενθυμίζω ότι πέρυσι στην ίδια κατάταξη υπήρχαν δύο Ελληνικά κρασιά, και μάλιστα δύο νησιώτικα λευκά (Έμερυ από τη Ρόδο και Σιγάλας από τη Σαντορίνη) με κοινό παρονομαστή το Αθήρι. Στενοχωριέμαι που φέτος δεν καταφέραμε να ξεπεράσουμε - ή τουλάχιστον να διατηρήσουμε - την περυσινή επιτυχία.
Για να μην αφήσουμε εκκρεμότητες, να σας πω ότι το Top κρασί της κατάταξης του Wine Spectator για το 2008, το Clos Apalta 2005 από το Χιλιανό οινοποιείο Casa Lapostolle, θα αργήσει αρκετά να έρθει στην Ελλάδα. Σε επιλεγμένες κάβες πάντως θα βρούμε το πολύ αξιόλογο Clos Apalta 2004 με ενδεικτική λιανική τιμή €65.
Μπορείτε να κατεβάσετε την πλήρη λίστα με το Top 100 του Wine Spectator για το 2008 κάνοντας κλικ στο παρακάτω εικονίδιο:
 | wine_spetcator_top100-2008-atglance.pdf | | File Size: | 123 kb | | File Type: | pdf |
Download File
 Όπως κάθε χρόνο, το Wine Spectator ανακοίνωσε το Top 100 των κρασιών που επέλεξε ως κορυφαία για το 2008.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το top 10, που περιλαμβάνει ένα Zinfandel στη 10η θέση, ένα Αυστραλέζικο Shiraz στην 9η, ένα κορυφαίο Châteauneuf-du-Pape (το Château de Beaucastel 2005) στην 8η, το εκπληκτικό Château Pontet-Canet 2005 στην 7η, ένα πολύ καλό Barolo στην 6η, άλλο ένα δυνατό Châteauneuf-du-Pape στην 5η, το Château Guiraud 2005 (άξιο τέκνο του Sauternes) στην 4η, ένα πολύ αξιόλογο Πορτογαλέζικο στην 3η, και άλλο ένα μεγάλο Bordeaux (Château Rauzan-Ségla 2005) στη 2η.
Κορυφαίο κρασί για το 2008 αναδείχτηκε, με βαθμολογία 96 πόντων, το εικονιζόμενο Clos Apalta 2005 από το πολύ αξιόλογο Χιλιανό οινοποιείο Casa Lapostolle. Πρόκειται για ένα πολύ ποιοτικό και προσεκτικά οινοποιημένο ερυθρό χαρμάνι από τις ποικιλίες Carmenere, Cabernet Sauvignon, Merlot και Petit Verdot. Είναι ένα γεμάτο και πληθωρικό κρασί που μπορεί να καταναλωθεί και άμεσα, αλλά θα εξελίσσεται πολύ όμορφα με το χρόνο.
Δεν γνωρίζω τη λιανική τιμή του στην Ελλάδα, γενικά πάντως τα κρασιά του Casa Lapostolle παρουσιάζουν σωστή σχέση ποιότητας-τιμής. Θα έχει βέβαια ενδιαφέρον να δούμε κατά πόσον η τιμή του θα αυξηθεί (και εντός και εκτός Ελλάδος) μετά από αυτή τη μεγάλη διάκριση. Θα κάνω πάντως κάποια στιγμή ένα τηλέφωνο στην εταιρεία Deals, που αντιπροσωπεύει το συγκεκριμένο οινοποιείο στην Ελλάδα, για να μάθω τιμές και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία.
Μέσα στις επόμενες ώρες θα δημοσιευτεί στην ιστοσελίδα του Wine Spectator η πλήρης λίστα του Top 100, για να δούμε αν θα έχουμε (και) φέτος Ελληνικά κρασιά ανάμεσα στα κορυφαία του κόσμου. Στο μεταξύ, μπορείτε να κατεβάσετε το μονοσέλιδο αφιέρωμα του Wine Spectator στο κορυφαίο Clos Apalta 2005 κάνοντας κλικ στο εικονίδιο που ακολουθεί:
| wine_spectator_wine_of_theyear_2008.pdf | | File Size: | 150 kb | | File Type: | pdf |
Download File
 Μια ευχάριστη έκπληξη επεφύλαξε το Wine Spectator σε όλους τους φανατικούς "τυράδες" (όπως εγώ) στο τεύχος της 30ης Σεπτεμβρίου. Το κεντρικό άρθρο του τεύχους έχει τίτλο "100 Great Cheeses", ενώ το μεγαλύτερο μέρος του περιοδικού είναι αφιερωμένο στο τυρί - με μυστικά, συνταγές, αλλά και με συμβουλές για απολαυστικούς συνδυασμούς τυριών και κρασιών.
Ξέρω κάποιους οι οποίοι δεν αντέχουν το τυρί σε οποιαδήποτε μορφή του. Εγώ, από την άλλη, ανήκω στο άλλο άκρο. Ποτέ δεν έχω αρνηθεί να δοκιμάσω κάποιο τυρί, αλλά είναι και ελάχιστα τα τυριά που έχω κρίνει ότι δεν μου αρέσουν.
Το ομώνυμο άρθρο του Wine Spectator αριθμεί 100 πραγματικά ενδιαφέροντα τυριά, από όλο τον κόσμο. Ανάμεσά τους είναι κάποια τόσο "ψαγμένα", που είμαι σίγουρος ότι ακόμα και οι πιο φανατικοί τυρόφιλοι θα τα μαθαίνουν για πρώτη φορά. Και επειδή ξέρω τι θα με ρωτήσετε, σας προλαβαίνω: ναι, η Ελλάδα εκπροσωπείται στην επιλογή αυτή, δυστυχώς όμως με μόλις ένα τυρί (σε αντίθεση με την Ιταλία, τη Γαλλία, την Ελβετία και την Αμερική, μεταξύ άλλων, που αναφέρονται πολλάκις). Το τυρί αυτό είναι η φέτα με προέλευση από τον Βίκο, την οποία ο συγγραφέας εκθειάζει, ενώ προτείνει αναμενόμενους συνδυασμούς, όπως με Μοσχοφίλερο ή Ασύρτικο.
Είναι κρίμα που, πέραν της φέτας που είναι ευρέως γνωστή ως τουριστικό και εξαγωγικό προϊόν, τα τόσα άλλα ενδιαφέροντα και πραγματικά ιδιαίτερα τυριά μας βρίσκονται ακόμα εκτός του ραντάρ της διεθνούς γεύσης. Ακόμα πιο στενάχωρο όμως είναι το γεγονός ότι ακόμα και οι επαγγελματίες του χώρου δεν γνωρίζουν ότι η φέτα είναι προϊόν με προστατευόμενη ονομασία προέλευσης (Π.Ο.Π.). Επίκαιρο παράδειγμα ο συγγραφέας του εν λόγω άρθρου, ο οποίος, θέλοντας να αναδείξει τη συγκεκριμένη φέτα από τον Βίκο, δηλώνει ότι ξεπερνάει σε γεύση κάθε φέτα Αμερικάνικης προέλευσης, καθώς οι Αμερικάνοι παραγωγοί φέτας μάλλον δεν έχουν πιάσει τη συνταγή σωστά.
Ελπίζω ότι η κατάσταση αυτή δεν θα αργήσει να αλλάξει. Εν τω μεταξύ, σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να διαβάσετε το τελευταίο post στο blog του Καλοφαγά φίλου Peter (Παντελή) Minaki από τον Καναδά, ο οποίος όχι μόνο παραθέτει μία νοστιμότατη συνταγή για κοχυλάκια ζυμαρικά με φρέσκια ντομάτα και φέτα, αλλά παραθέτει και link με την επίσημη εξήγηση για την προστατευόμενη προέλευση της φέτας. Όλα αυτά θα τα βρείτε κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.
 Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος το Wine Spectator δημοσίευσε τη λίστα των εστιατορίων με τις κορυφαίες λίστες κρασιών στις ΗΠΑ αλλά και όλο τον κόσμο. Η λίστα αριθμεί 4129 εστιατόρια και δημοσιεύτηκε στο τεύχος με ημερομηνία 31 Αυγούστου.
Εκτός βέβαια από τα ίδια τα εστιατόρια που συμπεριλαμβάνονται σε αυτήν, έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι 18000 οινόφιλοι που συνέβαλαν με τις απαντήσεις τους στη δημιουργία της λίστας αυτής εντοπίζουν 2 βασικούς παράγοντες που επηρεάζουν την εμπειρία τους όταν επισκέπτονται ένα εστιατόριο: Την αξία (value) και την εξυπηρέτηση (service). Το οποίο σημαίνει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ότι στους χαλεπούς οινονομικά καιρούς που ζει ολόκληρος ο κόσμος σήμερα, ο πελάτης ψάχνει και επιβραβεύει τα εστιατόρια (και όχι μόνο) που σέβονται τον ίδιο αλλά και τα χρήματά του. Και αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα και για εμάς στην Ελλάδα, για τις τιμές του φαγητού αλλά και του κρασιού στα εστιατόριά μας...
Επιστρέφω στην περίφημη λίστα, στην οποία η Ελλάδα έχει παρουσία και φέτος. Όπως φαντάζεστε αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που τσέκαρα, για να διαπιστώσω με χαρά την δυναμική μας παρουσιά στις βραβεύσεις του Wine Spectator για άλλο ένα χρόνο. Μετά όμως συνειδητοποίησα (συγκρίνοντας με το αντίστοιχο post μου πέρυσι στις 22 Αυγούστου) ότι η εικόνα είναι σχεδόν ολόιδια με πέρυσι. Δηλαδή αν δεν είχε προστεθεί άλλο ένα εστιατόριο ξενοδοχείου στη λίστα, θα μπορούσα να είχα κάνει copy/paste το περσινό κείμενο παραμένοντας ωστόσο ακριβής...
Έχουμε και λέμε λοιπόν: Για το 2008 με το απλό Award of Excellence (ένα ποτηράκι) βραβεύονται τα εστιατόρια Argonaut (Elounda Beach Hotel, Κρήτη), Thalassa (Elounda Bay Palace, Κρήτη) και Matsuhisa Mykonos (Belvedere Hotel, Μύκονος). Με Best of Award of Excellence (δύο ποτηράκια) βραβεύονται τα εστιατόρια Blue Lagoon (Elounda Beach Hotel, Κρήτη), Διόνυσος (Elounda Beach Hotel, Κρήτη) και Sale & Pepe (Κολωνάκι). Όπως και πέρυσι, έτσι και για το 2008 δεν βραβεύτηκε Ελληνικό εστιατόριο με το ανώτερο βραβείο, το Grand Award (τρία ποτηράκια).
Συγχαίρω για άλλη μία φορά τους βραβευθέντες, ειδικά καθώς κατάφεραν να διατηρήσουν σταθερή την εκτίμηση ενός έγκριτου διεθνούς περιοδικού όπως το Wine Spectator. Θα ήθελα όμως του χρόνου να δω κάποια από αυτά να "ανεβαίνουν κατηγορία", αλλά και κάποια καινούρια να συμπεριλαμβάνονται στην ιδιαίτερα τιμητική αυτή λίστα.
Παρεμπιπτόντως, αν θέλετε κι εσείς να αναζητήσετε τα εστιατόρια που βράβευσε το Wine Spectator στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, δεν έχετε παρά να κάνετε κλικ σε αυτό εδώ το link.
 Ζέστη έπιασε πάλι, ε; Να 'χαμε τώρα ένα δροσερό κρασάκι από μία καινούρια και εξωτική οινοπαραγωγό χώρα... Ας πούμε από την... Σουηδία!...
Εσείς μπορεί να γελάτε, εγώ όμως σοβαρολογώ! Διαβάζω στο Decanter του Αυγούστου ένα μίνι-προφίλ του Σουηδού οινοποιού Göran Amnegård, ο οποίος όχι μόνο διατηρεί το βορειότερο οινοποιείο στον κόσμο, αλλά παράγει και κρασιά που κερδίζουν βραβεία σε διεθνείς διαγωνισμούς! Εκεί λοιπόν, στην μικρή πόλη της Flen, λίγο έξω και νοτιότερα της Στοκχόλμης, το οινοποιείο Blaxsta Vingård αξιοποιεί στο έπακρον το φαινόμενο της υπερθέρμανσης του πλανήτη, λειτουργώντας σε θερινές θερμοκρασίες που κυμαίνονται γύρω στους 16 Βαθμούς Κελσίου, με παρατεταμένη ηλιοφάνεια κατά τους μήνες της ωρίμανσης του σταφυλιού, αλλά και απολαμβάνοντας ένα σερί από ιδιαίτερα ήπιους χειμώνες τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται για συνθήκες, με άλλα λόγια, που θα ζήλευαν άλλες διάσημες βόρειες οινοπαραγωγικές περιοχές, όπως π.χ. η Καμπανία!
Μάλιστα μπορεί το άρθρο του Decanter να εστιάζει στο βραβευμένο Eiswein του Blaxsta Vingård, εγώ όμως διαβάζω στο site του οινοποιείου ότι παράγει και Chardonnay, αλλά και Merlot, το οποίο όμως το "ταράζουν" οι σφίγγες με το που ωριμάζει. Αναρωτιέμαι τι αλκοολικό τίτλο να έχουν τα κρασιά αυτά, και πραγματικά με τρώει η περιέργεια να τα δοκιμάσω...
Όσο βέβαια για το Eiswein του οινοποιείου, αυτό είναι περιζήτητο, αφού η μισή ποσότητα εξάγεται στο Χονγκ Κονγκ, την Αγγλία και τη Βραζιλία, ενώ η άλλη μισή διατίθεται από πολύ επιλεγμένα εστιατόρια στη Σουηδία. Διαβάζω πάντως ότι η ζήτηση για το Σουηδέζικο Eiswein αναμένεται να αυξηθεί κατακόρυφα, ειδικά καθώς το κλίμα στη Γερμανία, την παραδοσιακή μεγάλη δύναμη στην παγκόσμια παραγωγή Eiswein, έχει πάψει πλέον να είναι αρκούντως ψυχρό!...
Έχετε καταλάβει, φαντάζομαι, ότι ο φάκελος "Σουηδέζικο κρασί" μόλις άνοιξε για μένα, και μου έχει κεντρίσει αφάνταστα το ενδιαφέρον. Δεσμέυομαι λοιπόν να μάθω λοιπόν περισσότερα και θα επανέλθω...
 Τελικά λοιπόν ή είμαι πολύ μπροστά από την επικαιρότητα, ή ο ξένος τύπος με παρακολουθεί και με αντιγράφει. Αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω το γεγονός ότι το τελευταίο Decanter περιλαμβάνει μία ολόκληρη σελίδα αφιερωμένη στο Κυπριακό κρασί (είχα πρωτοδημοσιεύσει το άρθρο "Η Άνοιξη του Κυπριακού Κρασιού" στον Οινοχόο, τεύχος Οκτωβρίου 2006), ενώ, στο ίδιο τεύχος, δημοσιεύει συνέντευξη με τον Claude και την Lydia Bourguignon (των οποίων συνέντευξη με τίτλο "Οι Γιατροί του Terroir" είχα δημοσιεύσει στον Οινοχόο, τεύχος Μαρτίου 2007). Και βέβαια ενθουσιάστηκα όταν στους Financial Times του προηγούμενου Σαββατοκύριακου η μέγιστη Jancis Robinson MW (στην οποία έχω πάρει τη μοναδική συνέντευξη που έδωσε ποτέ σε Ελληνικό μέσο και δημοσιεύτηκε στον Οινοχόο, τεύχος Φεβρουαρίου 2007) δημοσίευσε άρθρο με τίτλο "Everything's coming up rosé", αφιερωμένο στα ροζέ του καλοκαιριού - ένα θέμα που πρωτοέπιασα στην πρώτη μου συνεργασία με τον Οινοχόο ("Η Αντεπίθεση του Ροζέ"), στο τεύχος του Ιουνίου 2006.
Αστειεύομαι, μη με πάρετε για κανέναν ψωροφαντασμένο, αν και δεν σας κρύβω ότι κολακεύομαι όταν βλέπω τα ξένα μέσα να ασχολούνται με θέματα που είχα πιάσει πριν από πολύ καιρό. Σήμερα πάντως θέλω να σταθώ στη Jancis, η οποία είναι γνωστή φαν του ροζέ κρασιού, όπως άλλωστε (φαντάζομαι θα το έχετε πλόν καταλάβει) είμαι κι εγώ. Το συγκεκριμένο της άρθρο είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικό, αν και ασχολείται με τα εξαιρετικά ροζέ της Προβηγγίας, τα οποία δύσκολα βρίσκουμε σε Ελληνικά ράφια (θέλει ψάξιμο...). Εγώ όμως επιμένω ότι τα Ελληνικά ροζέ βρίσκονται σε πραγματικά πολύ καλό δρόμο, και δεν καταλαβαίνω γιατί να ην τα επιλέξει κανείς με το φαγητό του το καλοκαίρι, είτε τρώει ένα απλό και ελαφρύ λαδερό με κόκκινη σάλτσα, είτε μία μακαρονάδα με θαλασσινά και φρέσκια ντομάτα, ακόμα κι αν τρώει κεφτέδες ή μπιφτέκια, στη βεράντα ή τον κήπο.
Τα Ελληνικά ροζέ που συναντάμε στο εμπόριο πληθαίνουν μέρα με τη μέρα. Εγώ από αυτά ξεχωρίζω τα εξής (όχι σε σειρά προτεραιότητας, για να μην παρεξηγούμαστε):
- Βυσσινόκηπος Παλυβού
- Αβαντίς Ροζέ
- Λαμπαδίας, Κτήμα Μερκούρη
- Ακακίες Κυρ-Γιάννη
- Rosé Gentilini
- Ροζέ Επιλογές Τριανταφυλλόπουλου
- Thema Rosé Παυλίδη
- Αμέθυστος Ροζέ
- Καλοκαιρινό Χαρλαύτη
- Καβειρώ Χατζηγεωργίου
- Δυο Φίλοι Ροζέ, Οινοποιητική Σιάτιστας
- Nico Lazaridi Ροζέ
- Veriki Ροζέ Χατζημιχάλη
Τα παραπάνω είναι όλα "ένα κι ένα". Αν δεν έχετε δοκιμάσει κάποιο από αυτά, μη διστάσετε να το κάνετε αυτό το καλοκαίρι. Κι αν πάλι τα έχετε δοκιμάσει όλα... η επανάληψις είναι η μήτηρ της μαθήσεως!
Α, κι αν ξεχνάω κάποιο, ή πιστεύετε ότι κάτι μου έχει ξεφύγει, κάθε σχόλιο ευπρόσδεκτο!...
Ακολουθήστε λοιπόν, αν όχι εμένα, τουλάχιστον την Jancis Robinson, που προτείνει κρασιά ροζέ "for summer drinking". Φανταστείτε, αν οι Άγγλοι ταυτίζουν το ροζέ με το καλοκαίρι τους - που διαρκεί κάποιες μέρες το χρόνο - τι πρέπει να κάνουμε εμείς, που το δικό μας ξεπερνάει τους 6 μήνες! Παρεμπιπτόντως, το ενδιαφέρον άρθρο της Jancis για τα ροζέ του φετινού καλοκαιριού θα το βρείτε κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.
Λοιπόν εγώ το έχω ξαναπεί και με χαρά το ξαναλέω: τους συναδέλφους στο Αμερικάνικο περιοδικό Wine & Spirits πραγματικά να τους έχει ο Θεός καλά! Όχι μόνο γιατί έχουν ένα πολύ καλό και ουσιαστικό περιοδικό κρασιού ευρείας διεθνούς κυκλοφορίας, αλλά και επειδή δεν χάνουν ευκαιρία να αναδεικνύουν τα κρασιά μας και τις γεύσεις μας.
Ξεφυλλίζοντας το τεύχος του Ιουνίου, "έπεσα" σε ένα μεγάλο άρθρο με τίτλο "GREAT GREEK CHEESES αnd wines to match". Το άρθρο παρουσιάζει μερικά από τα πιο αντιπροσωπευτικά μας τυριά, αναλύοντας την καταγωγή αλλά και την πολυπλοκότητα της γεύσης τους, αλλά δεν περιορίζεται μόνο εκεί: προχωράει σε προτάσεις συνδυασμών με κρασιά, και μάλιστα με αρκετή φαντασία, όπως π.χ. Φέτα με το ροζέ 14-18h από το Κτήμα ΓΑΙΑ, Κεφαλογραβιέρα με Κυδωνίτσα Βατίστα από την Μονεμβασιά, Βλαχοτύρι με Fumé Blanc Γεροβασιλείου, Μανούρι με γλυκό Μοσχάτο Σάμου, και πάει λέγοντας!...
Βέβαια, πρέπει να πούμε ότι όλο αυτό ξεκίνησε από μία πρωτοβουλία του ιδιοκτήτη του Milos Restaurant (στη Νέα Υόρκη, το Σικάγο και την Αθήνα), Κώστα Σπηλιάδη, που κάλεσε τους δημοσιογράφους στο εστιατόριό του στη Νέα Υόρκη για να τους δείξει στην πράξη την δυναμική των Ελληνικών τυριών, αλλά και την συνδυασιμότητά τους με τα κρασιά μας. Διαβάζω μάλιστα στο ίδιο άρθρο ότι ο Σπηλιάδης σχεδιάζει να ανοίξει εντός του καλοκαιριού στην καρδιά του Μανχάταν το Milos Marqueta, ένα delicatessen με επιλεγμένες Ελληνικές γεύσεις.
Το τεύχος Ιουνίου του Wine & Spirits κυκλοφορεί σε επιλεγμένα περίπτερα και πρακτορεία ξένου τύπου αυτές τις μέρες. Μπορείτε πάντως να πάρετε μία γεύση από το συγκεκριμένο άρθρο (όχι όμως πολύ περισσότερο, αν δεν είστε συνδρομητές) κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.
 Αυτό το ταξίδι στο Λονδίνο το απόλαυσα πραγματικά. Ήταν 4 γεμάτες ημέρες, που είχαν απ' όλα: εστιατόρια, shopping, βόλτες, φίλους, και - βέβαια - μία ολόκληρη μέρα (το Σάββατο, από το πρωί ως το βράδυ και κυριολεκτώ...) γεμάτη από ό,τι καλύτερο παράγει ο Ιταλικός αμπελώνας!
Τα επιμέρους έχουν πολύ ενδιαφέρον, και σύντομα θα σας τα διηγηθώ με λεπτομέρεια. Σήμερα όμως θέλω να σας πω για τα κρασιά που αγόρασα και έφερα πίσω. Ακόμα βέβαια δεν ξέρω πως γλίτωσα το υπέρβαρο (και τη μέση μου...) αλλά ακόμα και αυτό θα άξιζε τον κόπο. Τι αγόρασα, αναρωτιέστε, και είμαι τόσο ενθουσιασμένος; Πρόκειται για κάποιες φιάλες από τα εξής όμορφα:
- Pinot Noir από την Τασμανία (το συγκεκριμένο νησί στη Νότια Αυστραλία είναι το "next big thing" για την κομψή αυτή ερυθρή ποικιλία)
- Sauvignon Blanc από τη Νότια Ζηλανδία, και μάλιστα single-vineyard, από ένα από τα κορυφαία αμπελοτόπια του Marlborough
- Το εξαιρετικο αφρώδες κρασί Nyetimber από την Νότια Αγγλία, το οποίο κάποτε, σε τυφλή δοκιμή, είχε ξεπεράσει ακόμα και ακριβές ετικέτες Σαμπάνιας. Το συγκεκριμένο είναι εσοδείας 2001
- Τέλος, το Pelorus, το εκλεκτό και δυσεύρετο αφρώδες κρασί του θρυλικού οινοποιείου Cloudy Bay στη Νέα Ζηλανδία
Και αν αναρωτιέστε που προμηθεύτηκα όλα αυτά τα κρασιά που δεν μπορεί κανείς να βρει στην Ελλάδα, μην πάει το μυαλό σας σε "ψαγμένες" κάβες ή περίεργες συλλογές. Τα βρήκα στα ράφια του σούπερ μάρκετ Waitrose που βρίσκεται στην γνωστή και σικάτη King's Road!
Εκπλαγήκατε; Δεν πρέπει. Για όσους δεν γνωρίζουν, το Waitrose είναι μία από τις βασικές αλυσίδες σούπερ μάρκετ της Αγγλίας. Εντάξει, δεν είναι ακριβώς το εκπτωτικό σούπερ μάρκετ για τον πολύ κόσμο, δεν παύει όμως να είναι ένα σούπερ μάρκετ στο οποίο ο κόσμος κάνει τις βασικές του καθημερινές προμήθειες για το σπίτι και όχι μόνο. Η βασική του διαφορά είναι ότι δεν έχει καταστήματα παντού, αλλά σε λιγάκι πιο επιλεγμένες περιοχές.
Όσο για το κρασί; Στην περίπτωση του Waitrose, ξεχάστε ότι ξέρατε ή πιστεύατε για την αγορά κρασιού από σούπερ μάρκετ! Αρκεί να σας πω ότι ο επικεφαλής αγορών και διαχείρισης του κρασιού του Waitrose είναι Master of Wine, ενώ την γκάμα των κρασιών του θα την ζήλευαν πολλές μεγάλες κάβες που ξέρουμε, στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Παρεμπιπτόντως, το Waitrose εκδίδει σε μηνιαία βάση ένα περιοδικό, το Waitrose Food Illustrated. Το συγκεκριμένο, αν και ξεκίνησε ως ένα ακόμη περιοδικό σούπερ μάρκετ, στην πορεία απέσπασε βραβεία για το design, την ύλη του και, βέβαια, τις φοβερές συνταγές που δημοσιεύουν στις σελίδες του επώνυμοι και μη σεφ από την Αγγλία και όλο τον κόσμο.
Το Waitrose Food Illustrated είναι ένα εξαιρετικό περιοδικό για όσους αγαπούν το φαγητό, το κρασί και όλα τα παρελκόμενά τους. Με χαρά μπορώ να σας πω ότι μπορούμε να το βρούμε και στην Ελλάδα, σε πρακτορεία και περίπτερα που πωλούν ξένα περιοδικά. Ακόμα καλύτερα, ωστόσο, σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να το επισκεφτείτε στο Internet. Θα το βρείτε κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.
|
RSS Feed